مپسند جزبه رهن تغافل پیام ما

لعل ترا نگین نگرفته ست نام ما

پوشیده نیست تیرگی بخت عاشقان

آیینهٔ چراغ به دست است شام ما

کس با دل گرفته چه صید آرزوکند

این غنچه وا شودکه گل افتد به دام ما

صد رنگ خون به جیب تأمل نهفته ایم

ضبط نفس چنو زخم دل ست التیام ما

همواری طبیعت پرکار روشن است

مستی نخوانده است کس از خط جام ما

در مکتب تسلسل عقلت نمی رسد

صد داستان به یک سخن ناتمام ما

معیار چارسوی دو عالم گرفته ایم

یک جنس نیست قابل سودای خام ما

گاهی دو همعنان سحر می توان گذشت

رنگ شکسته می کشد امشب زمام ما

چون سبحه اینقدر به چه امید می دود

دل در رکاب اشک چکیدن خرام ما

دیگر به الفت که توان چشم دوختن

در عالم رمی که نفس نیست رام ما

کو انفعال تا حق هستی اداکنیم

چون شمع بسته برعرقی چند وام ما

بیدل چو نقش پا زبنای ادب مپرس

پر سرنگون فتاده بلندی ز بام ما